[OS] markhyuck : skimp
"วันนี้ซองอูฮยองต้องอำลาตำแหน่งเอ็มซีของรายการแล้วนะครับ น่าเศร้าใจมากๆเลยล่ะครับ"
เสียงทุ่มต่ำเอ่ยขึ้นเป็นการส่งท้ายก่อนที่จะจบรายการของวันนี้ เนื่องจากรุ่นพี่ต่างวงอย่าง องซองอู ที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรร่วมกับเขาและรุ่นพี่เกิลกรุ๊ปอีกคนอย่างมินะนูน่าต้องบอกลาตำแหน่งพิธีกรไปก่อนอย่างเสียดาย
เขาเข้ากันได้ดีกับฮยองที่มีอารมณ์ขันอย่างซองอู จึงทำให้รู้สึกเศร้าใจไม่น้อย
"ครับ..มาร์คคึ ฮยองฝากที่เหลือด้วยนะ" ซองอูฮยองตอบกลับพร้อมรอยยิ้มอย่างเคย
และก่อนที่จะได้กล่าวอะไรต่อ จู่ๆคนตัวเล็กข้างกาย เจ้าของผิวสีแทน ผู้ที่มีสายรุ้งอยู่บนหัวก็ยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ในมือแก่รุ่นพี่ที่กำลังจะอำลาหน้าที่พิธีกร
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
เสียงกรี๊ดจากบรรดาแฟนๆที่เข้าร่วมชมในสตูดิโอดังขึ้นทันทีที่เห็น การที่ไอดอลชายมอบช่อดอกไม้ให้กันเป็นอะไรที่หาดูได้ไม่ใช่ง่ายๆเลย
"ขอบคุณครับ" ซองอูฮยองรับช่อดอกไม้ไปถือไว้ในมือพร้อมกับส่งยิ้มขอบคุณให้แก่เจ้าเด็กหัวรุ้งนี่
"ครับ" ท่าทีเขินอายแบบนั้นยิ่งเรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดาแฟนคลับไม่ใช่น้อยเลย
แฮชานนี่ หรือ อีดงฮยอก รุ่นน้องคนสนิทของผมในวงเดียวกันได้แต่ยืนยิ้มอย่างเขินอายจนเมมเบอร์คนอื่นๆในวงเริ่มออกท่าทีแซวอย่างสนุกสนาน
ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ซักหน่อยว่าเจ้าตัวเองก็แอบชื่นชมซองอูฮยองอยู่ไม่น้อย หลากหลายครั้งที่ดงฮยอกมักจะไถ่ถามขึ้นรุ่นพี่คนนี้อยู่เสมอ
และนี่คือเหตุผลที่ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดๆในใจ
ดงฮยอกน่ะ ขี้แกล้งแถมยังขี้อ้อนในคราวเดียวกัน เป็นรุ่นน้องคนสนิทที่ดูยังไงก็เหมือนจะสนิทมากเกินกว่าพี่น้องกันซะอีก
"มาร์คฮยองงงง เหนื่อยหรอ? ทำไมกลับหอมาถึงไม่พูดอะไรเลยอาา?"
คนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมต้องทำหน้านิ่งตั้งแต่ขึ้นรถกลับมาจนถึงหอพักคงจะเริ่มสังเกตถึงความเปลี่ยนไปได้แล้ว ถึงได้เข้ามาออดอ้อนอย่างที่ทำประจำแบบนี้
"อืม ฮยองเหนื่อยนิดหน่อย" ตอบกลับเสียงเรียบบวกกับท่าทีนิ่งเฉย
"จริงหรอ..งั้นผมนวดให้เอาป่าว?" ดงฮยอกรีบฉีกยิ้มพร้อมกับเข้ามาจับๆนวดๆตามตัวของผมทันที
"ดงฮยอกอา..เลิกเล่นแล้วไปอาบน้ำซะ"
"ก็ได้.."
ใครบอกว่าผมขี้หึง...
...ของของใคร ใครก็หวง ก็ไม่เห็นแปลกที่ผมจะหวงเจ้าเด็กหัวรุ้งขี้อ้อนคนนี้นี่ ดงฮยอกน่ะของผมนะ
เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้ผมที่นอนพักสายตาอยู่บนเตียงค่อยๆเปิดมันขึ้น ร่างบางผิวสีน้ำผึ้งในชุดนอนที่เจ้าตัวชอบใส่นักหนาทั้งที่ผมเองก็ดุไปหลายต่อหลายครั้ง
เพราะอะไรถึงต้องดุน่ะหรอ?
อันตรายไง อันตรายต่อผมที่ต้องเห็นมันอยู่ทุกคืน ไอกางเกงขาสั้นที่ขากว้างซะขนาดนั้น ไม่รู้ทำไมถึงชอบใส่นักหนา
"อาบเสร็จแล้ว..ฮยองไปอาบต่อสิ" ร่างบางปิดประตูลงก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงนอนแผ่ราบไปบนเตียงด้วยความเคยชิน
บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ระวังตัว ทำแบบนี้จะอันตรายเอานะดงฮยอกอา..
"อ่ะ..มาร์คฮยอง..ไปอาบน้ำสิ จะทำอะไรน่ะ" เจ้าตัวดี ไอเด็กแสบขี้แกล้งเริ่มไหวตัวเมื่อผมไม่ยอมลุกไปอาบน้ำตามที่เจ้าตัวสั่ง แต่กลับวางมือคร่อมกักขังร่างของเจ้าตัวเอาไว้แทน
ใบหน้าน่ารักเริ่มที่จะเลิ่กลั่กขึ้นกว่าเดิมเมื่อผมจงใจแกล้งโน้มใบหน้าลงไปจนแทบจะฝังลงบนแก้มเนียนนุ่มของเจ้าตัว
"ชอบซองอูฮยองมากเลยหรอ?"
กระซิบเสียงแหบข้างหูก่อนจะฝังจมูกโด่งๆลงไปบนแก้มนุ่มๆอย่างที่ใจคิด กลิ่นสบู่หอมๆบวกกับกลิ่มประจำตัวที่ยิ่งเพิ่มความหอมเข้าไปอีก ยิ่งทำให้ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่
"ฮื่ออ..มาร์คคึ..ฮยองอาา" เสียงออดอ้อนของเจ้าเด็กแสบดังขึ้นเบาๆ
รุ่นน้องใต้ร่างออกแรงดันอกให้เกิดช่องว่างระหว่างเราบ้าง แม้มันจะน้อยนิดก็ตาม แก้มเนียนขึ้นรอยริ้วสีแดงอย่างชัดเจน แถมยังหลบตาไปทางอื่นเหมือนที่ชอบทำเวลาเขิน
"ว่าไงดงฮยอกอา..ชอบซองอูฮยองมากเลยหรอไง?" ถามซ้ำก่อนจะกดริมฝีปากลงไปบนสันกระดูกที่โผล่ออกมาเหนืออกแผ่วเบา
เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยอมหันกลับมาสบตากัน
"ชอบสิครับ...
...แต่ชอบฮยองมากกว่า"
เด็กแสบก็คือเด็กแสบ ดงฮยอกรู้ว่าทำยังไงผมถึงแพ้ เจ้าตัวรู้จักผมดีกว่าใคร เพราะแบบนี้ไงผมถึงทั้งรักทั้งหลงอยู่อย่างงี้ แล้วก็หวงจนไม่อย่างให้ไปยุ่งกับใครเลยด้วย
"ถ้าชอบฮยองมากกว่า..งั้นคืนนี้ไม่ต้องนอนเลยดีมั้ย..ดูสิ่ว่าเป็นเด็กดีรึเปล่า:)"
"อ๊ะ!..ฮยอง.."
เสียงครางเพราะๆดังขึ้นไม่ขาดตั้งแต่ผมเริ่มเร่งจังหวะการกระแทกให้หนักขึ้นและเร็วขึ้นกว่าเดิมร่างเปลื่อยเปล่าสีน้ำผึ้งเคลื่อนไปมาจากแรงกระแทก สองแขนคล้องรอบคอเป็นที่พยุงกายไว้
ทั้งห้องเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำแต่กลับไม่รู้สึกหนาว กิจกรรมที่ทำอยู่ทำให้ร่างทั้งร่างร้อนเหมือนไฟเลยด้วยซ้ำ
"..มาร์คฮยอง..อ่ะ!"
ก้มลงดูดดึงผิวกายของคนใต้ร่างจนขึ้นริ้วสีแดงทั่วกาย พรุ่งนี้เช้าคงต้องหาวิธีทำให้จางลงไม่อย่างงั้นเมมเบอร์คนอื่นๆมาเห็นเข้าคงดูไม่ดีเท่าไหร่ แม้พวกเขาจะรับรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเราดีก็เถอะ
"ดงฮยอกอาา..อ้าอีกหน่อย..อ่าแบบนั้น"
"อ๊ะ!..มาร์คฮะ..ยอง"
มือหนาจับขาเรียวของอีกคนอ้าออกให้กว้างขึ้นก่อนจะรีบใส่แรงกระแทกกระทั่นให้เร็วขึ้นกว่าเดิม
"มาร์คฮยอง..อ๊ะ!..อ่าาา"
เด็กแสบครางเสียงดังอย่างกั้นไม่อยู่ก่อนจะปลอดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาจนเลอะเต็มหน้าท้อง ผมเร่งกระแทกกระทั่นแก่นกายเข้าออกถี่รัวก่อนจะปลอดปล่อยตามออกมาติดๆ
"แฮชานนี่..อย่าพึ่งหลับนะ" ผมเอ่ยเรียกร่างบางที่นอนหอบหายใจรัวเร็วอยู่แนบอก
"อืออ..ฮยอง..พอแล้วใช่มั้ย" แฮชานเปิดตาขึ้นมามองรอฟังคำตอบจากผม
"..ต่อรอบสามก่อนนอนแล้วกันดงฮยอกอา:)"
"มาร์คฮยอง..แฮชานนี่ฮยองยังไม่ตื่นอีกหรอ?"
"อา..เมื่อคืนออกกำลังเยอะไปหน่อยน่ะ เดี๋ยวฮยองดูแลเองไม่ต้องห่วงนะเฉินเล่อ"
TBC
ว้ายยยยยยยยสยย มือมันลั่นไอบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เจอกันใหม่เมื่อชั้นต้องการบรัยส์
"วันนี้ซองอูฮยองต้องอำลาตำแหน่งเอ็มซีของรายการแล้วนะครับ น่าเศร้าใจมากๆเลยล่ะครับ"
เสียงทุ่มต่ำเอ่ยขึ้นเป็นการส่งท้ายก่อนที่จะจบรายการของวันนี้ เนื่องจากรุ่นพี่ต่างวงอย่าง องซองอู ที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรร่วมกับเขาและรุ่นพี่เกิลกรุ๊ปอีกคนอย่างมินะนูน่าต้องบอกลาตำแหน่งพิธีกรไปก่อนอย่างเสียดาย
เขาเข้ากันได้ดีกับฮยองที่มีอารมณ์ขันอย่างซองอู จึงทำให้รู้สึกเศร้าใจไม่น้อย
"ครับ..มาร์คคึ ฮยองฝากที่เหลือด้วยนะ" ซองอูฮยองตอบกลับพร้อมรอยยิ้มอย่างเคย
และก่อนที่จะได้กล่าวอะไรต่อ จู่ๆคนตัวเล็กข้างกาย เจ้าของผิวสีแทน ผู้ที่มีสายรุ้งอยู่บนหัวก็ยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ในมือแก่รุ่นพี่ที่กำลังจะอำลาหน้าที่พิธีกร
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
เสียงกรี๊ดจากบรรดาแฟนๆที่เข้าร่วมชมในสตูดิโอดังขึ้นทันทีที่เห็น การที่ไอดอลชายมอบช่อดอกไม้ให้กันเป็นอะไรที่หาดูได้ไม่ใช่ง่ายๆเลย
"ขอบคุณครับ" ซองอูฮยองรับช่อดอกไม้ไปถือไว้ในมือพร้อมกับส่งยิ้มขอบคุณให้แก่เจ้าเด็กหัวรุ้งนี่
"ครับ" ท่าทีเขินอายแบบนั้นยิ่งเรียกเสียงกรี๊ดจากบรรดาแฟนคลับไม่ใช่น้อยเลย
แฮชานนี่ หรือ อีดงฮยอก รุ่นน้องคนสนิทของผมในวงเดียวกันได้แต่ยืนยิ้มอย่างเขินอายจนเมมเบอร์คนอื่นๆในวงเริ่มออกท่าทีแซวอย่างสนุกสนาน
ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ซักหน่อยว่าเจ้าตัวเองก็แอบชื่นชมซองอูฮยองอยู่ไม่น้อย หลากหลายครั้งที่ดงฮยอกมักจะไถ่ถามขึ้นรุ่นพี่คนนี้อยู่เสมอ
และนี่คือเหตุผลที่ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดๆในใจ
ดงฮยอกน่ะ ขี้แกล้งแถมยังขี้อ้อนในคราวเดียวกัน เป็นรุ่นน้องคนสนิทที่ดูยังไงก็เหมือนจะสนิทมากเกินกว่าพี่น้องกันซะอีก
"มาร์คฮยองงงง เหนื่อยหรอ? ทำไมกลับหอมาถึงไม่พูดอะไรเลยอาา?"
คนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมต้องทำหน้านิ่งตั้งแต่ขึ้นรถกลับมาจนถึงหอพักคงจะเริ่มสังเกตถึงความเปลี่ยนไปได้แล้ว ถึงได้เข้ามาออดอ้อนอย่างที่ทำประจำแบบนี้
"อืม ฮยองเหนื่อยนิดหน่อย" ตอบกลับเสียงเรียบบวกกับท่าทีนิ่งเฉย
"จริงหรอ..งั้นผมนวดให้เอาป่าว?" ดงฮยอกรีบฉีกยิ้มพร้อมกับเข้ามาจับๆนวดๆตามตัวของผมทันที
"ดงฮยอกอา..เลิกเล่นแล้วไปอาบน้ำซะ"
"ก็ได้.."
ใครบอกว่าผมขี้หึง...
...ของของใคร ใครก็หวง ก็ไม่เห็นแปลกที่ผมจะหวงเจ้าเด็กหัวรุ้งขี้อ้อนคนนี้นี่ ดงฮยอกน่ะของผมนะ
เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้ผมที่นอนพักสายตาอยู่บนเตียงค่อยๆเปิดมันขึ้น ร่างบางผิวสีน้ำผึ้งในชุดนอนที่เจ้าตัวชอบใส่นักหนาทั้งที่ผมเองก็ดุไปหลายต่อหลายครั้ง
เพราะอะไรถึงต้องดุน่ะหรอ?
อันตรายไง อันตรายต่อผมที่ต้องเห็นมันอยู่ทุกคืน ไอกางเกงขาสั้นที่ขากว้างซะขนาดนั้น ไม่รู้ทำไมถึงชอบใส่นักหนา
"อาบเสร็จแล้ว..ฮยองไปอาบต่อสิ" ร่างบางปิดประตูลงก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงนอนแผ่ราบไปบนเตียงด้วยความเคยชิน
บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ระวังตัว ทำแบบนี้จะอันตรายเอานะดงฮยอกอา..
"อ่ะ..มาร์คฮยอง..ไปอาบน้ำสิ จะทำอะไรน่ะ" เจ้าตัวดี ไอเด็กแสบขี้แกล้งเริ่มไหวตัวเมื่อผมไม่ยอมลุกไปอาบน้ำตามที่เจ้าตัวสั่ง แต่กลับวางมือคร่อมกักขังร่างของเจ้าตัวเอาไว้แทน
ใบหน้าน่ารักเริ่มที่จะเลิ่กลั่กขึ้นกว่าเดิมเมื่อผมจงใจแกล้งโน้มใบหน้าลงไปจนแทบจะฝังลงบนแก้มเนียนนุ่มของเจ้าตัว
"ชอบซองอูฮยองมากเลยหรอ?"
กระซิบเสียงแหบข้างหูก่อนจะฝังจมูกโด่งๆลงไปบนแก้มนุ่มๆอย่างที่ใจคิด กลิ่นสบู่หอมๆบวกกับกลิ่มประจำตัวที่ยิ่งเพิ่มความหอมเข้าไปอีก ยิ่งทำให้ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่
"ฮื่ออ..มาร์คคึ..ฮยองอาา" เสียงออดอ้อนของเจ้าเด็กแสบดังขึ้นเบาๆ
รุ่นน้องใต้ร่างออกแรงดันอกให้เกิดช่องว่างระหว่างเราบ้าง แม้มันจะน้อยนิดก็ตาม แก้มเนียนขึ้นรอยริ้วสีแดงอย่างชัดเจน แถมยังหลบตาไปทางอื่นเหมือนที่ชอบทำเวลาเขิน
"ว่าไงดงฮยอกอา..ชอบซองอูฮยองมากเลยหรอไง?" ถามซ้ำก่อนจะกดริมฝีปากลงไปบนสันกระดูกที่โผล่ออกมาเหนืออกแผ่วเบา
เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยอมหันกลับมาสบตากัน
"ชอบสิครับ...
...แต่ชอบฮยองมากกว่า"
เด็กแสบก็คือเด็กแสบ ดงฮยอกรู้ว่าทำยังไงผมถึงแพ้ เจ้าตัวรู้จักผมดีกว่าใคร เพราะแบบนี้ไงผมถึงทั้งรักทั้งหลงอยู่อย่างงี้ แล้วก็หวงจนไม่อย่างให้ไปยุ่งกับใครเลยด้วย
"ถ้าชอบฮยองมากกว่า..งั้นคืนนี้ไม่ต้องนอนเลยดีมั้ย..ดูสิ่ว่าเป็นเด็กดีรึเปล่า:)"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"อ๊ะ!..ฮยอง.."
เสียงครางเพราะๆดังขึ้นไม่ขาดตั้งแต่ผมเริ่มเร่งจังหวะการกระแทกให้หนักขึ้นและเร็วขึ้นกว่าเดิมร่างเปลื่อยเปล่าสีน้ำผึ้งเคลื่อนไปมาจากแรงกระแทก สองแขนคล้องรอบคอเป็นที่พยุงกายไว้
ทั้งห้องเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำแต่กลับไม่รู้สึกหนาว กิจกรรมที่ทำอยู่ทำให้ร่างทั้งร่างร้อนเหมือนไฟเลยด้วยซ้ำ
"..มาร์คฮยอง..อ่ะ!"
ก้มลงดูดดึงผิวกายของคนใต้ร่างจนขึ้นริ้วสีแดงทั่วกาย พรุ่งนี้เช้าคงต้องหาวิธีทำให้จางลงไม่อย่างงั้นเมมเบอร์คนอื่นๆมาเห็นเข้าคงดูไม่ดีเท่าไหร่ แม้พวกเขาจะรับรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเราดีก็เถอะ
"ดงฮยอกอาา..อ้าอีกหน่อย..อ่าแบบนั้น"
"อ๊ะ!..มาร์คฮะ..ยอง"
มือหนาจับขาเรียวของอีกคนอ้าออกให้กว้างขึ้นก่อนจะรีบใส่แรงกระแทกกระทั่นให้เร็วขึ้นกว่าเดิม
"มาร์คฮยอง..อ๊ะ!..อ่าาา"
เด็กแสบครางเสียงดังอย่างกั้นไม่อยู่ก่อนจะปลอดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาจนเลอะเต็มหน้าท้อง ผมเร่งกระแทกกระทั่นแก่นกายเข้าออกถี่รัวก่อนจะปลอดปล่อยตามออกมาติดๆ
"แฮชานนี่..อย่าพึ่งหลับนะ" ผมเอ่ยเรียกร่างบางที่นอนหอบหายใจรัวเร็วอยู่แนบอก
"อืออ..ฮยอง..พอแล้วใช่มั้ย" แฮชานเปิดตาขึ้นมามองรอฟังคำตอบจากผม
"..ต่อรอบสามก่อนนอนแล้วกันดงฮยอกอา:)"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"มาร์คฮยอง..แฮชานนี่ฮยองยังไม่ตื่นอีกหรอ?"
"อา..เมื่อคืนออกกำลังเยอะไปหน่อยน่ะ เดี๋ยวฮยองดูแลเองไม่ต้องห่วงนะเฉินเล่อ"
TBC
ว้ายยยยยยยยสยย มือมันลั่นไอบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เจอกันใหม่เมื่อชั้นต้องการบรัยส์
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น